Gezien en gehoord worden, dat is voor Els Evenboer waar inclusie om draait. “Ik heb het dan over kinderen, jongeren, ouders, professionals, beleidsmakers… eigenlijk over alle verschillende groepen waar wij als onderzoekers mee samenwerken. Wij hebben de taak om ervoor te zorgen dat al die stemmen gehoord worden en op een goede manier kunnen meepraten en meedoen.”
Els Evenboer is associate lector Jeugd bij Hogeschool Windesheim, waar ze onderzoek doet naar opgroeien en opvoeden in een complexe samenleving. “Dat loopt van hulpverlening aan gezinnen met meervoudige problemen tot het normaliseren en versterken van het gewone leven,” zegt ze. Haar onderzoek sluit daarmee naadloos aan bij de thema’s van IncluZie. Naast onderzoek geeft Els les bij de opleiding Pedagogiek.
Projectleider en samenwerking binnen IncluZie
Binnen IncluZie is Els projectleider. “Mijn taak is vooral dat er gebeurt wat we hebben beloofd in onze subsidieaanvraag,” vertelt ze. Ze houdt werkpakketleiders scherp, volgt de voortgang en is zelf ook inhoudelijk betrokken bij verschillende werkpakketten, zoals inclusieve onderzoeksmethoden (werkpakket 1) en de kennisinfrastructuur (werkpakket 4).
“Het uiteindelijke doel? Dat wij ons als onderzoeksgroep doorontwikkelen en stevig neerzetten in Nederland als het gaat om de thema’s die we centraal stellen. Het zou mooi zijn als mensen straks bij ‘IncluZie’ weten wie wij zijn en waar we voor staan, en ons kunnen zien als partner voor kennis en samenwerking over opgroeien en opvoeden in een complexe samenleving.”
Wat Els het meest waardeert, is de samenwerking met onderzoekers van verschillende hogescholen. “Door deze subsidie hebben we veel meer en intensiever contact dan een paar jaar geleden.” Dat gaat over het aanvragen van nieuwe subsidies, de uitvoering van onderzoek aan de hand van inclusieve onderzoeksmethoden en hoe je bijvoorbeeld ervoor zorgt dat deze kennis ook weer terugvloeit naar de opleidingen. “Dat is ontzettend waardevol en het laat zien dat we samen sterker staan.”
Eén van de hoogtepunten is het jaarlijkse congres. “Dan zie je pas echt hoeveel mensen er betrokken zijn en hoe enthousiast ze zijn om kennis en ideeën uit te wisselen.” Het mooiste is om te zien hoe mensen elkaar fysiek ontmoeten en nieuwe samenwerkingen ontdekken. Dat laat zien hoe belangrijk deze ontmoetingen zijn voor de groei van onze onderzoeksgroep in samenwerking met jeugdigen, ouders/verzorgers en onze partners uit praktijk en beleid.”
Uitdagingen en stemmen die minder gehoord worden
Samenwerken in zo’n groot netwerk gaat niet altijd vanzelf. “De subsidieaanvraag is vooral gericht op structuur en weinig op inhoud. Dat was best onwennig: hoe gaan we dit vormgeven en de voortgang erin houden?” Inmiddels zijn er flinke stappen gezet. “We hebben werkpakketten opgezet, kennisuitwisselingen georganiseerd en ons als onderzoeksgroep beter gepositioneerd. Zo weten we nu veel beter wat iedereen doet en hoe we projecten op elkaar kunnen afstemmen.” We zijn inmiddels drie jaar onderweg en mogen voorzichtig vooruitkijken naar de tweede periode van vier jaar, waar IncluZie volgend jaar een nieuwe subsidie voor aan moet vragen.
Maar er zijn nog steeds grote uitdagingen als het gaat om de veranderingen die IncluZie wil bewerkstelligen in denken en doen. “Het medische en individualistische denken is vaak nog te sterk aanwezig als het gaat over opvoeden en opgroeien. We zetten stappen in de richting van het centraal stellen van de sociaalpedagogische context waarin kinderen opgroeien en waarin ouders/verzorgers opvoeden, maar dat vergt nog meer tijd en energie om die verandering in denken en doen ook echt voor elkaar te krijgen. En vooral niet op te geven en aan de hand van concrete onderzoeksprojecten en resultaten ook te laten zien hoe we daar stappen in kunnen zetten met elkaar.”
